ÂDEM İLE HAVVA VE YASAK MEYVE ARKETİPİ METİNLERARASILIK BAĞLAMINDA TABUNUN ANLATIDA İZDÜŞÜMÜ

Her metnin kendinden öncekilerle ilgisi bulunur. Metinlerarasılık, iki metin arasında var olduğu düşünülen kolektif bilinci tanımlayan bağın okura sezgisel olarak anımsatılmasıdır. Nesnelerin köküne dair merak duymak insanoğlunun güvenlik ihtiyacının bir sonucudur ki bu mitin konu alanına girer. İnsanoğlunun en çok tekrarladığı, gönderme yaptığı, anımsadığı ve yeniden yorumladığı bilgiler, kutsal kaynaklar mitlerdir. Zamanın başlangıcına sonuna merakın temel sebebi bilinen evrenin ötesindeki gelinen ya da gidilecek olan metafizik dünyanın izah olunmaya muhtaç varlığıdır. Cennet, başlangıcın, mükemmel olanın, kozmosun öyleyse arzulanan zamanın adı olmanın yanı sıra tabunun yıkılmasıyla kaosun köklerinin atıldığı coğrafyadır. Bilinmeyene sonucu yasak meyvenin yenilmesi arketipinin/ilk örneğinin/ilk günahının ortaya çıktığı mekândan kovulmak insanın ‘Tanrı Gibi Olmak’ ihtirasına sahip olması ile ilgilidir metinlerde şekilde sunulur. İnsanın kendi ilk öyküsünün konusunu mahfuz günahına göndermeler -fıtratın nihai gibi- çözülmesi gereken metinlerarası ilişkiler ağına dönüşerek geleneksel modern anlatının içine gizlenir. Yasak meyve İlyada’da Agamemnon'un öldürülmesi; Kral Oidipus’ta kadere aklıyla karşı koymaya çalışan Oidipus'un kurtuluşunu bağlı oluşu; Macbeth’de olanı arzulayışını kaderi sanan Macbeth'in cezalandırılması; Hayvan Çiftliği’nde elindeki yetinmediği için daha kötüye mahkum hayvanların durumu; Binbir Gece Masalları’nda Affan'ın yanıbaşındaki âb-ı hayat otunu görememesi; Şahmaran’ın Bacakları’nda ustasına geleneğe ihanet eden İlyas'ın zamanda asılı kalması örneği hatırlatır. arketipinin ele alındığı çalışmada ontolojik varoluşun kaynağı kabul edilen/inanılan anlatılardan beslenen günah mitinin tekrar yazılması farklı metinler üzerinden örnekler verilerek semiyotik bakışla incelenmiştir.